Nogmaals stroom en wind mee.
Dan blijf je niet in een beetje treurig stadje en jachthaven liggen.
Duinkerken is de laatste Franse haven, de volgende bestemming is in België.
Dick heeft vanochtend de opgang van de steiger naar vasteland met laagwater-springtij bedwongen om nog wat boodschappen te doen.
Elf meter, vijfenveertig graden.
In het een beetje vervallen stadje vond hij tot zijn grote verrassing een ouderwetse Spar.
Kopen bij de Spar is sparen bij de koop.
Een prachtige reclamezin die je niet gauw vergeet.
Van sparen is vandaag niets gekomen, maar Dick kwam wel met een zak vol spullen (food) naar huis.
Daarna konden we vertrekken.
En een stuk of vijftien andere Nederlanders.
Alweer optocht.
Allemaal het zelfde weerbericht en allemaal dezelfde stroomatlas.
En allemaal besloten om om halftwaalf weg te gaan.
Wel gezellig.
De eerste koers is noord, en als je Cap Griz Nez met vuurtoren bent gepasserd wordt de koers meer oostelijk en kom je langs Calais.
Uitgeweken voor twee veerboten, in de haven lagen er nog vijf.
Vluchtelingen hebben we niet gezien, te ver weg.
Aan de ingang van de havens van Duinkerken staat een mooi gemetseld vuurtorentje.
Er zijn hier twee jachthavens, allebei overvol, zodat we vastgemaakt hebben aan een andere boot die ook al dubbel lag.
En wij hebben er een buurman bij.
Blijkt hier normaal te zijn, in het seizoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten