Einde jaar 2014

De herfst is voorbij, en ook de Kerstdagen hebben we achter de rug.
Die waren dit jaar weer groen.
Beter voor "het milieu" mischien?
Gelukkig werd het de dag erop toch nog een beetje wit.
Bij ons nauwelijks, maar in het zuiden van het land des te meer.
Een mooi gezicht voor de mensen die net uit de skigebieden terugkwamen, want ook in de Alpen was het nog heel erg groen.
En het begon beetje te vriezen, mooi te zien aan de neerhangende bladeren van de Rhododendrons in de tuin.
Een betere thermometer kun je in de winter haast niet hebben.

Jammer dat onze Eland, vanwege zijn kwetsbare oorballen, niet naar buiten kon.
Volgend jaar misschien.

Het pindakaas-huisje voor de Mezen heeft onlangs ook de aandacht van een paar Eekhoorns getrokken.
Op die manier gaat zo'n grote pot pindakaas niet erg lang mee en zal het voor ons een dure winter worden.
En pinda's die nog in hun dop zitten zijn niet veilig voor de Vlaamse gaaien.
Hiervan geen foto, die vogels zijn te schuw.

Wel een paar foto's die in de herfst gemaakt zijn, met onder andere het ochtendspoor van een slak op de tuintafel.
Wat doet zo'n beestje daar?

En van een paar van de vele schilderijen van kunstschilder Raoul Dufy (1877 - 1953), die tot twaalf januari in het Singer-museum in Laren zijn te zien.

Herfst, van alles.

Volgens de meteorologen is de herfst op 1 september al begonnen en volgens de kalender begint deze pas de 23ste.
Dat komt dus nog.
Maar het begint er inderdaad al aardig op te lijken.
De krent is bijna al zijn bladeren kwijt en de eerste paddestoel heeft zich tussen de klaver al laten zien.

In het voorjaar waren de vissen in de vijver op, zo dachten wij.
Geen vis meer te zien.
De reiger heeft de hele kleintjes toen blijkbaar niet kunnen vinden.
Of hij vond ze te min.
Gelukkig weet hij nog niet hoe groot die ondertussen geworden zijn.
Dat komt aanstaande winter wel.
Maar zo groot als de vis die wij op het internet vonden, zullen ze zeker niet worden.

Vorig jaar hadden we manden vol appels van eigen boom, nu zijn het er misschien nog maar twintig.
Sommige hangen eenzaam aan een takje.
Ongezellig.

Zoals bekend wonen er om beurten schapen of paarden in het weitje achter onze tuin.
Of lammeren.
Soms.
Toen we, alweer een tijdje geleden, van varen terugkwamen en de tuin inkeken dachten we dat de riddertijd was terug gekomen.
Paarden met prachtige gewaden.
Blijkt niets met de middeleeuwen te maken te hebben.
De "jassen" bieden bescherming tegen stekende insecten, waar sommige paarden veel jeuk van krijgen.

De heg in de achtertuin is in de loop der jaren door de vaste tuinman tot een bijzonder mooi sculptuur geknipt, waar menig beeldhouwer jaloers op zou zijn.
Duidelijk is te zien dat hij waarschijnlijk, net zoals Dick, hoogtevrees heeft en daardoor nooit een trapje of een krukje gebruikt.

Tot slot twee luchtfoto's die onlangs zijn gemaakt van de winterstalling waar Touloulou verblijft, bij Multi-Nautique in Folleux aan de rivier Vilaine.
Onze boot staat ongeveer in het midden van de linker rij.
Duidelijk is het blauwe dekzeil achter op de boot boven de kuip te zien.
Het is ook duidelijk dat veel mensen nog varen, gezien de lege plekken.
Dat zijn Nederlanders en Engelsen die tijdens de Franse zomervakantie in augustus een maandje thuis zitten om dan de drukte in de havens te ontwijken, en daarna in september nog even het water op gaan.

En Maddie dook gelukkig ook weer op.
Wij waren al ongerust.

Weer thuis

Wij zijn weer thuis.
Met tuin, telefoon, televisie, internet en brievenbus.
Aan boord van Touloulou hadden wij alleen maar telefoon en soms internet.
Met onmogelijke WiFi inlogcodes.
En als je dan even niet oplette, kon je opnieuw beginnen.
Als het überhaupt iets deed.
Wel een beetje jammer, dat wij nu de krant 's morgens niet meer zelf uit de winkel hoeven te halen.
Was je er even uit, en zag je meteen wat voor weer het zou worden.
Bovendien was je dan meestal ook in de buurt van een bakker, en kon je iets voor het ontbijt meenemen.
Nu is het maar tien meter naar de brievenbus.
Die groene nog, van de PTT.
En dan moet je alweer terug.
Totaal dus twintig meter.
Daar kun je niet veel mee.
Woensdag is de boot uit het water gehaald en netjes neergezet.
Op dezelfde plaats als altijd, of één plaats dichterbij, dat konden we niet goed zien.
De speciale bokken voor een OVNI stonden er in ieder geval nog van de vorige keer.
Om tien uur reed de trekker weg, en nadat de auto geheel gevuld was en de boot klaar leek voor een lange winter, konden wij er om vier uur in de middag vandoor.
In La Roche Bernard hebben we nog een nachtje in ons "vaste" hotel doorgebracht en daar ook weer uitstekend gegeten.
Daarna was er leuke muziek op het terras tegenover ons.
Vanaf het kamerraam eerste rang.
Gezellig.
Na een ritje van tien en een half uur op donderdag waren we weer thuis, helaas.
Kon het uitpakken beginnen.
En het loopje naar de brievenbus.

Folleux maandag

Vandaag is het maandag, dus wij aan het werk.

Of je nog niet gepensioneerd bent.

Gelukkig mooi weer, twintig graden in plaats van rond de dertig die we vorig jaar tijdens dezelfde bezigheden hadden.

Een stuk aangenamer deze keer.

De temperatuur, bedoelen we.

Er zijn al aardig wat spullen naar de auto gebracht.

Dat ruimt hier wel op, maar zo meteen zitten wij er thuis weer mee.

Waar doe je het voor, denk je wel eens.

De zeilen zijn naar beneden gehaald en opgevouwen, opgedoekt zoals dat heet, en zullen een maand of negen in hun zeilzak moeten zitten.

Tussen twee haakjes: het woord zeilzak wordt ook gebruikt voor een zeiler die zich niet behoorlijk gedraagt of de vaarregels aan zijn laars lapt.

Maar die kom je gelukkig niet vaak tegen.

In het fotoarchief vonden wij nog een foto van het nieuwe wasknijperbakje, dat een paar dagen geleden was aangebracht.

Het oude was na jaren van zon en regen totaal vergaan.

Dick vindt het handig om stukjes touw te bewaren, kun je soms mooi gebruiken.

En als je ze bij elkaar legt, heb je een kleurig plaatje.

Woensdagochtend wordt Touloulou op het land gezet en kunnen wij de volgende dag gaan rijden.

Een blogje laten wij vanaf nu maar even zitten.

Tenzij...

Folleux

Gisteravond kregen wij van de havenmeester nog een andere ligplaats aangewezen.

Dat was dus nog even vijftig meter varen.

Om het af te leren, zegt men dan.

Vanochtend was het nogal mistig op de rivier in La Roche Bernard.

Nadat de mist was opgetrokken kwam gezin zwaan kijken of er nog wat te eten zou zijn.

Ze hadden geluk, Martha had nog een stuk stokbrood dat voor ons niet meer te eten was.

Keihard.

Ruim een halve dag oud.

Dat is vaak met het Franse stokbrood, meteen opeten, anders wordt het tandarts.

Bij vragen hierover moet je bij Dick zijn.

De zwanen wisten er wel weg mee, want in het water werd het brood meteen gesopt natuurlijk.

Dat doen wij niet meer, bij de opvoeding afgeleerd.

Even later zijn wij op de motor naar de havenmeester van de jachthaven van Foleux - aan de rechter oever en met één L - gevaren voor een tijdelijke ligplaats.

Gelukt, wij liggen nu aan de linker oever, van dezelfde haven, en de kant waar onze auto staat.

Het bedrijf voor de winterstalling heeft alleen plaatsen op het land.

En we liggen naast een andere Nederlandse zeilboot.
Duidelijk te zien.

Goed om ons Nederlands weer een beetje op te krikken.

Vanmiddag hebben wij al wat klusjes kunnen doen.

Deze keer is het (zwarte) motorolie verversen alweer niet vlekkeloos verlopen, ondanks alle zorgvuldigheid.

Maar we zijn er weer voor een jaar vanaf.