Katten en zo.

De zwarte kat, die onze afvalbak regelmatig komt inspecteren op kippenbotjes en andere lekkernijen, zat raar te kijken toen hij opeens drie grijze soortgenoten op tafel zag zitten.
Durfde meteen niet verder.

En, om het geheel nog een tikkeltje kleuriger te maken, is onze dikke dame naar buiten gekomen.

Gezien het officieel al een tijdje lente is, zou dat in haar toestand moeten kunnen, al zouden wij zelf nog even wachten, zolang de temperaturen 's nachts nog tegen het vriespunt liggen.

Maar onze gezellige logé Lizzie maakt het niet zo veel uit, zo te zien.

Nu we het toch over dieren hebben, hier een advies dat we eens op het internet vonden.

Verhuizing.

De vis is al weer verhuisd.
Van een weekend-je Laren naar eigen tuin, vlak bij de schapen en de lammeren, zodat hij die mooi in de gaten kon houden.
Jammer hoor, die beesten waren blijkbaar zó op hun privacy gesteld, dat ze opeens waren verdwenen.
Had dus geen zin.
Omdat de reiger zich bij ons ook niet meer heeft vertoond, en de goudvissen daardoor onbezorgd kunnen rondzwemmen, staat de vis nu bij de rhododendron opgesteld.
Lekker uit de wind, en mooi uitzicht op het tuingebeuren.
En daar moet hij voorlopig maar blijven ook, vinden wij.

Veel kunst.

Deze week hebben we het museum "Beelden aan Zee" in Scheveningen weer eens bezocht.
Daar bleek een indrukwekkende expositie te zijn van de twee samenwerkende Italiaanse "beeldhouwers" Bertozzi en Casoni.
Beeldhouwers tussen haakjes, want alles wat deze mannen maken is van keramiek.
Zelfs de verbanddozen met inhoud en de narcissen.
Zij hopen dat doormiddel van een aantal van hun werken mensen gaan nadenken over afval en vervuiling in deze tijd.

Daarna heeft Dick nog een beetje geholpen bij het inrichten van de expositie voor de Open Dagen van de Gooise Academie in Laren.

Tijdens dit weekeinde wordt er in de vijf leslokalen werk van leerlingen getoond.

De vis bleek ook van de partij, voor hem is dat een leuke afwisseling voor een vijver met padden.

Tussen twee haakjes, die zijn er nu al weer van door.

Te koud zeker.

Primus Inter Pares.

Gisteren en vandaag werd er op de Loosdrechtse plassen gestreden om de titel van Primus Inter Pares: eerste onder zijns gelijken of in dit geval kampioen der kampioenen.
Het is een jaarlijks terugkerende zeilwedstrijd tussen de Nederlandse kampioenen van de wedstrijdklassen van open zeilboten van het vorig jaar.
Ieder vaart in het zelfde type boot van de klasse "16 Kwadraat",  soms ook BM genoemd.
Deze boten worden ter beschikking gesteld door een hun eigenaren, die dan als bemanning in eigen boot mee varen.
Gisteren was het erg koud, vandaag was het een stuk warmer en er stond behoorlijk wat wind, zodat er  goed gezeild kon worden.
De P.I.P. wordt al bijna 40 jaar georganiseerd door Gooise Watersport Vereniging De Vrijbuiter.
Wij hebben tijdens 2 van de 5 wedstrijden wat foto's gemaakt.

 

Te water.

Kingfisher is gisteren te water gelaten en weer in zijn element.

Door de zeer droge lucht van de laatste weken bleek de houten boot verre van waterdicht,

maar met behulp van een paar waterpompen bleef de boot drijven en kon het hout dicht trekken.

Hij ligt nu weer opgewekt op zijn zomerplek.

  

Ook in hun element zijn een stel padden die nu opeens in de vijver rond zwemmen.

Tijdens het paddenstoelen seizoen zie je er niet één, nu wemelt het er van.

Dat wordt gegarandeerd weer kikkerdril of hoe dat bij padden mag heten.

Maar gelukkig geen dril van de beestjes op tafel, die vinden het wel goed zo.

Een tijdje later.

De lammeren die drie weken geleden in de kou het licht zagen, beginnen het gras al te waarderen.
Weer eens wat anders dan al die lauwe schapenmelk.

En als je denkt een klus aan je boot in twee dagen te kunnen doen, trek er dan maar acht voor uit.

Valt altijd tegen.

Schroefje kopen, moertje zoeken, ander gereedschap halen, weer naar huis om iets passend te maken en ga zo maar door.
Maar, er bleef toch nog een klein beetje tijd over om de buitenkant wat op te frissen.

Want deze week gaat Kingfisher het water in.

Nu maar hopen dat het blauwe ding z'n werk doet zoals het bedoeld is.

Voetsporen.

Onze reis naar Turkije heette "In de voetsporen van de Apostelen door Cappadocië".
De sporen hebben we niet kunnen vinden, voeten nog wel.
Maar niet van de Apostelen natuurlijk.

Houten bootjes.

Voor ons was de vissershaven bij het oude deel van de stad Antalya een aangename verrassing, want wij hebben iets met houten bootjes.
Bovendien bleek het er ook nog gezellig, zodat het fototoestel van Dick even geen tijd had voor iets anders.

Minder gezellig is het werk aan onze eigen houten boot Kingfisher, waarvan de flexibele koppeling van de motor naar de schroefas en ook de as zelf vervangen moet worden.

Dat valt goed tegen, vooral als je het zelf probeert te doen, omdat er tijdens het voorjaar in de hele omgeving geen monteur te vinden is die nog tijd over heeft.

Weekje Turkije.

Om het relatief koude en eentonige Nederlandse weer eens te ontsnappen, hebben we een georganiseerd uitstapje naar Cappadocië in Turkije gemaakt.
Dat gebied ligt ruim 500 kilometer naar het noord-oosten vanaf de stad Antalya, waar het Turkse vliegtuig van Franse makelij ons had gebracht.
De rest van de tocht ging in een comfortabele bus met reisleider, en chauffeur natuurlijk.
Overdag rond 20 graden met zon, dus dat was wel even wennen.
Een deel van Cappadocië bestaat uit kalksteen dat zo zacht is, dat de vroegere bewoners er woningen in hadden uitgehakt.
En ook aardig wat kerkjes, want in dit gebied hebben jaren geleden een aantal Apostelen het christendom geïntroduceerd.
Bovendien ontstonden er door erosie vreemde pilaar-achtige steen formaties.
Door dit alles een bizar landschap dat elk jaar miljoenen toeristen trekt die in tientallen bussen de bezienswaardigheden bezoeken.

 Antalya, aan de Middellandse zee, is een stad met bijna een miljoen inwoners en een grote vissersvloot.

En er staat een standbeeld van de beroemde eerste president van Turkije: de heer Atatürk.