Weer thuis

Wij zijn weer thuis.
Met tuin, telefoon, televisie, internet en brievenbus.
Aan boord van Touloulou hadden wij alleen maar telefoon en soms internet.
Met onmogelijke WiFi inlogcodes.
En als je dan even niet oplette, kon je opnieuw beginnen.
Als het überhaupt iets deed.
Wel een beetje jammer, dat wij nu de krant 's morgens niet meer zelf uit de winkel hoeven te halen.
Was je er even uit, en zag je meteen wat voor weer het zou worden.
Bovendien was je dan meestal ook in de buurt van een bakker, en kon je iets voor het ontbijt meenemen.
Nu is het maar tien meter naar de brievenbus.
Die groene nog, van de PTT.
En dan moet je alweer terug.
Totaal dus twintig meter.
Daar kun je niet veel mee.
Woensdag is de boot uit het water gehaald en netjes neergezet.
Op dezelfde plaats als altijd, of één plaats dichterbij, dat konden we niet goed zien.
De speciale bokken voor een OVNI stonden er in ieder geval nog van de vorige keer.
Om tien uur reed de trekker weg, en nadat de auto geheel gevuld was en de boot klaar leek voor een lange winter, konden wij er om vier uur in de middag vandoor.
In La Roche Bernard hebben we nog een nachtje in ons "vaste" hotel doorgebracht en daar ook weer uitstekend gegeten.
Daarna was er leuke muziek op het terras tegenover ons.
Vanaf het kamerraam eerste rang.
Gezellig.
Na een ritje van tien en een half uur op donderdag waren we weer thuis, helaas.
Kon het uitpakken beginnen.
En het loopje naar de brievenbus.

Folleux maandag

Vandaag is het maandag, dus wij aan het werk.

Of je nog niet gepensioneerd bent.

Gelukkig mooi weer, twintig graden in plaats van rond de dertig die we vorig jaar tijdens dezelfde bezigheden hadden.

Een stuk aangenamer deze keer.

De temperatuur, bedoelen we.

Er zijn al aardig wat spullen naar de auto gebracht.

Dat ruimt hier wel op, maar zo meteen zitten wij er thuis weer mee.

Waar doe je het voor, denk je wel eens.

De zeilen zijn naar beneden gehaald en opgevouwen, opgedoekt zoals dat heet, en zullen een maand of negen in hun zeilzak moeten zitten.

Tussen twee haakjes: het woord zeilzak wordt ook gebruikt voor een zeiler die zich niet behoorlijk gedraagt of de vaarregels aan zijn laars lapt.

Maar die kom je gelukkig niet vaak tegen.

In het fotoarchief vonden wij nog een foto van het nieuwe wasknijperbakje, dat een paar dagen geleden was aangebracht.

Het oude was na jaren van zon en regen totaal vergaan.

Dick vindt het handig om stukjes touw te bewaren, kun je soms mooi gebruiken.

En als je ze bij elkaar legt, heb je een kleurig plaatje.

Woensdagochtend wordt Touloulou op het land gezet en kunnen wij de volgende dag gaan rijden.

Een blogje laten wij vanaf nu maar even zitten.

Tenzij...

Folleux

Gisteravond kregen wij van de havenmeester nog een andere ligplaats aangewezen.

Dat was dus nog even vijftig meter varen.

Om het af te leren, zegt men dan.

Vanochtend was het nogal mistig op de rivier in La Roche Bernard.

Nadat de mist was opgetrokken kwam gezin zwaan kijken of er nog wat te eten zou zijn.

Ze hadden geluk, Martha had nog een stuk stokbrood dat voor ons niet meer te eten was.

Keihard.

Ruim een halve dag oud.

Dat is vaak met het Franse stokbrood, meteen opeten, anders wordt het tandarts.

Bij vragen hierover moet je bij Dick zijn.

De zwanen wisten er wel weg mee, want in het water werd het brood meteen gesopt natuurlijk.

Dat doen wij niet meer, bij de opvoeding afgeleerd.

Even later zijn wij op de motor naar de havenmeester van de jachthaven van Foleux - aan de rechter oever en met één L - gevaren voor een tijdelijke ligplaats.

Gelukt, wij liggen nu aan de linker oever, van dezelfde haven, en de kant waar onze auto staat.

Het bedrijf voor de winterstalling heeft alleen plaatsen op het land.

En we liggen naast een andere Nederlandse zeilboot.
Duidelijk te zien.

Goed om ons Nederlands weer een beetje op te krikken.

Vanmiddag hebben wij al wat klusjes kunnen doen.

Deze keer is het (zwarte) motorolie verversen alweer niet vlekkeloos verlopen, ondanks alle zorgvuldigheid.

Maar we zijn er weer voor een jaar vanaf.

La Roche Bernard

Touloulou is weer op zoet water.

Na twee en een half uur op zee en rivier waren wij bij de sluis, en konden die meteen binnenvaren.

Dit maal niet de enorme drukte van de vorige keer.

Vier motorbootjes en vier zeilboten.

Dat was alles.

De sluismeester met de pikhaak en de luide stem kwam later ook, maar die had niet veel te doen omdat iedereen al in de sluis lag toen hij na het middageten weer aan de slag wilde gaan.

In alle opzichten een rustige schutting.

Gisteren had Martha bij de visboer in Piriac nog wat langoustines weten te bemachtigen, zodat wij tijdens het avondeten weer eens ambachtelijk bezig konden zijn.

Van de muziek op het plein hebben wij weinig last gehad, het lawaai bestond hoofdzakelijk uit boem, boem, boem.

Het vuurwerk dat in de haven afgestoken werd was erg mooi.

Bijna net zo mooi als dat op Ile d'Yeu.
En dat wil wat zeggen.

Bij de plaatselijke bakker staat 's morgens altijd wel een rijtje mensen.

En naast de bakker staat het huis dat Emile Zola in 1876 drie maanden heeft gehuurd.

Om uit te rusten van het schrijven.

Eén van de bezienswaardigheden van Piriac.

Of misschien wel dé bezienswaardigheid van Piriac.

Zola had geen fiets, dus de fiets die er staat moet van iemand anders zijn.

Blijft dus alleen het huis over.

Met een ring aan de muur om een paard aan vast te maken.

Jammer dat je niet naar binnen kunt kijken, want de luiken zijn altijd dicht.

Als wij in de buurt zijn, in ieder geval.

Het landschap rond de Vilaine is wisselend.

Van vissersboten tot mooie huizen.

Maar niet leuk dat men ook hier dure windmolens heeft neergezet.

Vandaag was onze laatste "vakantiedag".

Morgen gaan we naar de haven van Folleux.

De boot komt dan eerst aan een steiger in het water, daarna op bokken op het land.

Wij kunnen dan een dag of vier met van alles aan de gang.

Of dat een blogje waard is, weten we nog niet.

Piriac sur Mer

Vroeg op, rustige  tocht, wind mee, zon tegen.

Vier uur varen.

Nog iets verder naar het oosten dus.

Wij zijn nu een kleine twee uur varen zuid van de monding van de rivier Vilaine.

Daar gaan we morgen heen.

Dan door de sluis, anderhalf uur op zoet water en Touloulou is weer thuis.

Wij nog niet, de boot moet schoon gemaakt worden en winterklaar.

In de winter vriest het hier af en toe ook, helaas.

Uitslapen was er vanochtend alweer niet bij, want wij wilden vóór half twaalf in de haven van Piriac zijn.

Ongeveer drie uur na hoogwater komt er bij de ingang een zware deur omhoog en kan er geen boot meer in of uit.

Zo blijft er met laagwater voldoende water in de haven zelf staan.

Op het strand er naast gaan de zeillessen rustig door.

Wij boffen weer, want vanavond is op het plein bij de kerk en de haven rockmuziek.

Moet erg mooi zijn.

Niet onze eerste voorkeur.

Om elf uur hebben wij gemeentelijk vuurwerk.

Zitten we ook hier weer goed.

Bijna op de eerste rij.

Crouesty donderdag

Om acht uur vanochtend kwam er aan de andere kant van de grote boot, waar we aan vast lagen, een "box" vrij.

Wij er in.

Je hoeft dan niet over andermans boot te klimmen als je aan wal wilt gaan.

En er kan geen andere boot aan je vastmaken.

Wel een rustig idee.

Wat doe je dan de rest van de dag - je bent toch wakker - met zon en wat regenbuien?

Broodje en krantje halen, met het bootje van de havenmeester naar de supermarkt en terug, in de kuip zitten en bootjes kijken die langs komen, kleine middagpauze in het vooronder,  wandelen richting zee en terug, in de kuip zitten bootjes kijken die langs komen, naar de watersportwinkel om een wasknijperbakje voor de boot te kopen, bezoekje aan "Coentje", binnen zitten omdat het buiten regent, buiten zitten bootjes kijken die langs komen omdat dat binnen niet gaat, tussendoor de krant lezen, met de buurman praten en ga maar door.

Ongeveer in willekeurige volgorde.

Niet heel cultureel.

Maar kan slechter.

Op één van de foto's staat het heel oude kerkje bij zee en de Petit Mont.

Het ziet er uit als van vóór Christus, maar dat kan natuurlijk niet.

Maar toch wel oud.