Na twee en een half uur op zee en rivier waren wij bij de sluis, en konden die meteen binnenvaren.
Dit maal niet de enorme drukte van de vorige keer.
Vier motorbootjes en vier zeilboten.
Dat was alles.
De sluismeester met de pikhaak en de luide stem kwam later ook, maar die had niet veel te doen omdat iedereen al in de sluis lag toen hij na het middageten weer aan de slag wilde gaan.
In alle opzichten een rustige schutting.
Gisteren had Martha bij de visboer in Piriac nog wat langoustines weten te bemachtigen, zodat wij tijdens het avondeten weer eens ambachtelijk bezig konden zijn.
Van de muziek op het plein hebben wij weinig last gehad, het lawaai bestond hoofdzakelijk uit boem, boem, boem.
Het vuurwerk dat in de haven afgestoken werd was erg mooi.
Bijna net zo mooi als dat op Ile d'Yeu.
En dat wil wat zeggen.
En dat wil wat zeggen.
Bij de plaatselijke bakker staat 's morgens altijd wel een rijtje mensen.
En naast de bakker staat het huis dat Emile Zola in 1876 drie maanden heeft gehuurd.
Om uit te rusten van het schrijven.
Eén van de bezienswaardigheden van Piriac.
Of misschien wel dé bezienswaardigheid van Piriac.
Zola had geen fiets, dus de fiets die er staat moet van iemand anders zijn.
Blijft dus alleen het huis over.
Met een ring aan de muur om een paard aan vast te maken.
Jammer dat je niet naar binnen kunt kijken, want de luiken zijn altijd dicht.
Als wij in de buurt zijn, in ieder geval.
Het landschap rond de Vilaine is wisselend.
Van vissersboten tot mooie huizen.
Maar niet leuk dat men ook hier dure windmolens heeft neergezet.
Vandaag was onze laatste "vakantiedag".
Morgen gaan we naar de haven van Folleux.
De boot komt dan eerst aan een steiger in het water, daarna op bokken op het land.
Wij kunnen dan een dag of vier met van alles aan de gang.
Of dat een blogje waard is, weten we nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten