Alweer december

Na een jaar of negen in Frankrijk aan de rivier Vilaine overwinterd te hebben, staat Touloulou nu op de wal bij de Loosdrechtse Plassen.
Deze keer niet op een kar uit het water gehaald, maar met behulp van een kraan.
Weer eens wat anders.

En Kingfisher stond een week in de schilderloods van GWV de Vrijbuiter voor een vers laagje verf.
Dick heeft dat ook deze keer weer eigenhandig aangebracht.
Een vruchtbare week.
De boot kan er weer een paar jaar tegen.

Het gaat er op lijken dat de Ecobrug in Hilversum - of hoe dat bouwwerk mag heten - waar we al eerder over schreven, in het komend voorjaar klaar is voor gebruik door dieren die daar behoefte aan hebben.
Een paar maanden geleden zagen we af en toe alweer een zandauto rijden en lagen er mooie nieuwe bergjes.
We dachten eerst nog dat het landschap werd klaargemaakt om duinkonijnen in het Gooi te kunnen introduceren, opdat de lokale fauna nog rijker zou worden.
Helemaal fout, want op het ogenblik wordt het terrein aan beide zijden van de brug prachtig vlak gemaakt en zit dát er dus niet meer in.
Er zal nog wel het een en ander moeten gebeuren voordat de reeën en hagedissen en hazen veilig de brug - met bijvoorbeeld een hek aan beide kanten van de oprit - over kunnen, maar het schiet nu na een jaar of twee, drie van stilstand aardig op.

De bloemen van de Oost-Indische Kers in de tuin hebben gewonnen.
Die hebben het langst gebloeid.
Tot het eerste beetje nachtvorst een paar weken geleden, jammer.

Ook jammer is dat je met kinderen maar beter niet naar een supermarkt in Loosdrecht kunt gaan.

En dan nog iets: De laatste tijd hoort men nogal eens klachten over de zorg.
Te weinig.
Niet bij ons in de buurt.
Hier is men volgens ons een beetje overbezorgd.
Toen Dick een flesje druppels (€ 3,80) van water met wat azijn  - om eens per week een oor te druppelen, zodat dat schoon blijft - bij de plaatselijke apotheek ging ophalen, kreeg hij eerst een "Begeleidingsgesprek nieuw geneesmiddel" van € 6,40, u moet wél uw hoofd een beetje scheef houden, en meer van die handige tips waar je zelf niet zo gauw zou opkomen.
Daarna kreeg hij mét het flesje nog eens twee vellen A4 mee naar huis, aan beide kanten geheel bedrukt met zowel goede bedoelingen als waarschuwingen voor mogelijke gevaren.
Én een rekening "Gewone eerste uitgifte, geen bereiding, werkdag", € 6,40.
Voor eenmaal per week tien druppeltjes.
In één oor.
En de dokter had ook al verteld hoe het moest.
In één zin.

Groen

Nauwelijks terug in Nederland, worden wij aangenaam verrast door het zicht op een rijk begroeid stuk voetgangersoversteekplaats, tevens bushalte, bij ons in de buurt.
Honderd procent biologisch.
Geen mens die de natuur daar heeft gemanipuleerd.
Zelfs de provinciale- of gemeentelijke plantsoenendiensten hebben niet ingegrepen.
Prachtig!
In buurlanden zagen we dat lokale overheden ongeremd bezig waren om bijvoorbeeld de kleurrijkste planten die ze konden vinden bij elkaar in bakken te proppen, langs de weg te zetten en regelmatig water te geven.
Volledig onnatuurlijk, natuurlijk.
Geen respect voor het milieu.
Toch vonden wij dit eigenlijk wel een leuk gezicht, al moet men dat hier niet zeggen, waarschijnlijk.

Loosdrecht, GWV De Vrijbuiter

Als met hollen en stilstaan, zijn we vrijdag in vijf uur varen en wachten, van Muiden via de Vecht op Loosdrecht terechtgekomen.

De afstand van ongeveer dertig kilometer doe je zonder oponthoud binnen drie uur.

Met onze boot en de motor aan.

De rest van de tijd was dus wachten voor de Grote Zeesluis in Muiden, de brug van snelweg A1, de spoorbrug bij Weesp, de gewone brug in Weesp, de brug bij Uitermeer, twee bruggen in Vreeland, twee bruggen in Loenen aan de Vecht, en tot slot de Mijndensesluis naar de Loosdrechtse plassen.

En dat met ongeveer zeven boten die in optocht tegelijkertijd dezelfde opstakels willen nemen.

Omdat ze allemaal naar Loosdrecht willen en de ochtend-opening van de brug van de A1 hebben gekozen.

Eén van de drie mogelijkheden op een dag.

Wel een beetje logisch, want er ontstaan op de snelweg meteen een paar gezonde files als de brug voor de schepen met staande mast even open gaat.

Maar het was ook een mooie tocht langs wisselend landschap, met af en toe rijen woonboten langs de kant.

We hebben nu bij De Vrijbuiter een tijdelijke plaats met zicht op de plas, en de boot blijft hier in de winterstalling.

Ada kwam gezellig op bezoek en we hebben op het terras van het clubhuis uitstekend kunnen eten.

Alweer een mooie dag.

Wij zijn blij dat de verhuizing van Touloulou van Zuid-Bretagne naar Loosdrecht goed en zonder problemen verlopen is.

Aan de andere kant vinden we het natuurlijk jammer dat we er al zijn.

Moeten we in zo'n "groot" huis weer de weg zien te vinden.

En échte trappen op en af, in plaats van steigerbruggen.

En niet meer naar de Franse bakker en Carrefour, maar naar de Jumbo.

Ook dat went wel, is onze ervaring.

Maar daarover géén dagelijks blogje meer.

Muiden.

Het is Muiden geworden.

Naast het Muiderslot.

Nog net niet in de slotgracht.

Om elf uur was de haven in Amsterdam zodanig opgeruimd, dat wij er ook uit konden.

Mooi weer, oosten wind en behoorlijk druk op het IJ.

De sluis konden we als één van de laatsten in, zodat de schutting heel vlot verliep.

Na tien minuten wachten bij de Schellingwouder brug konden wij ook dáár doorheen.

Met een aantal boten die ook uit de Sixhaven kwamen.

Optocht.

Op de motor tegen de wind in.

Het laatste deel naar Muiden hebben wij op zeil gedaan, laatste stukje zeilen van deze trip.

Totale reistijd slechts twee uur.

Zometeen krijgen we goede bekenden op bezoek, die hier wonen.

Morgen gaan we een poging wagen om op Loosdrecht te komen.

Amsterdam, Sixhaven

De boot is weer op zoet water.

We hebben het niet geprobeerd, want zoetigheid is nu nóg slechter voor de gezonheid dan het al was.

Gewoon vet mag weer wél, en is zelfs gezond volgens de laatse medische inzichten.

Maar die zullen in de toekomst wel wéér veranderen.

Nadat we via een vlotte schutting op het Noordzeekanaal waren beland, was het nog maar een kleine drie uur naar hier.

De Sixhaven bestaat al heel lang en ligt recht tegenover her Centraal Station.

Zo kon Hein gemakkelijk met de veerpont oversteken, om op het station de trein naar huis te nemen.

We hadden ook wel in de vrij nieuwe Marina-Amsterdam willen kijken, maar die was al een paar dagen gesloten voor gewone gasten in verband met Sail Amsterdam.

Onderweg was er veel te zien.

Kleine boten, maar vooral grote.

Er kwam zojuist zelfs een groot cruiseschip voorbij op weg naar zee.

Een flat gebouw op water.

Onderweg zagen we allerlei vreemde bouwsels, waarvan enkelen, in verkleinde vorm, een goede kans zouden maken op een mooie plaats in een museum voor heel erge moderne kunst.

Wij hebben nog een goede ligplaats gekregen, de boten die veel later binnen kwamen liggen dwars in de haven gestapeld.

Al het water is nu bezet.

Er kan geen roeiboot meer bij.

Morgen vroeg weg zit er dus niet in.

Maar dat is ook niet de bedoeling.